غزل عرفانی فروغی بسطامی

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند		یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند
هر دست که دادند از آن دست گرفتند		هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند		یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند
یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند		یک زمره به حسرت سرانگشت گزیدند
جمعی به در پیر خرابات خرابند		قومی به بر شیخ مناجات مریدند
یک جمع، نکوشیده، رسیدند به مقصد		یک قوم دویدند و به جایی نرسیدند
فریاد، که در رهگذر آدم خاکی		بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند
همّت طلب از باطن پیران سحرخیز		زیرا که یکی را ز دوعالم طلبیدند
زنهار، مزن دست به دامان گروهی		کز حق ببریدند و به باطل گرویدند
چون خلق در آیند به بازار حقیقت		ترسم نفروشند متاعی که خریدند
کوتاه‌نظر غافل ازآن سرو بلند است		کاین جامه به‌اندازهٔ هرکس نبریدند
مرغان نظرباز سبک‌سیر، فروغی		از دامگه خاک برافلاک پریدند

گوینده : آقای مسعود فرهنگ

گوینده : آقای وحید طبیب